Wat zo’n twintig jaar geleden een tijdelijke hype leek, is uitgegroeid tot een zelfstandig genre binnen het beeldverhaal dat niet meer zal verdwijnen: de autobiostrip. Ze zijn er in alle vormen en maten. Helaas blijkt niet elke stripmaker een even interessant leven te hebben om over te lezen. De schappen in de winkels puilen uit met albums van auteurs die vertellen over hun strijd tegen kanker, indrukwekkende levensverhalen zoals Persepolis van Marjane Satrapi tot aaneengeregen anekdotes over alledaagse onbenulligheden.
Mijn lagen van de Française Pénélope Bagieu behoort tot de laatste categorie. Het zijn een aantal losstaande, lichtvoetige herinneringen aan momenten die haar naar eigen zeggen hebben gevormd. In een interview bij het verschijnen van de Franse editie van Mijn lagen vorig jaar vergeleek ze zichzelf met een berg. “Als je daar een dwarsdoorsnede van maakt, zie je allemaal verschillende lagen grond waaruit de berg is opgebouwd. Zo wilde ik ook de momenten bundelen die mij hebben gevormd als mens.”
Maar verwacht niet dat Mijn lagen daarmee zwaar op de hand is, integendeel. Als de gebeurtenissen zoals beschreven inderdaad bepaald hebben wie Bagieu nu is, dan moet ze een vrolijk en onbezorgd karakter hebben. Als lezer worden we onder andere deelgenoot van haar eerste skilessen waar ze achteraf hartelijk om kan lachen omdat ze er zo weinig van bakte. Van haar eerste seksuele ervaringen op vakantie, haar dode kat en hoe ze als pubermeisje probeerde de aandacht van een jongen op school te krijgen.
Het zijn onderwerpen die al honderden keren eerder door stripmakers op papier zijn gezet en veelal zijn die autobiografische verhaaltjes te saai voor woorden. Maar Bagieu weet toch te boeien. Ze bezit de gave om alles met de nodige humor en een aanstekelijk enthousiasme te vertellen, waardoor zelfs de kleinste, alledaagse gebeurtenis toch onderhoudend is.
In een interview met de Franse krant Le Figaro vertelde Bagieu dat ze al jaren een dagboek bijhield waarin ze ook oudere jeugdherinneringen voor zichzelf opschreef en tekende. “Lang was ik niet van plan er iets mee te doen”, aldus de auteur. De reden? Het dedain waarmee soms op autobiostrips wordt neergekeken. “Vooral die van vrouwen. Dat die alleen interessant zouden zijn voor meisjes.”
Maar toen Bagieu 40 werd, veranderde dat. Het wereldwijde succes van haar twee boeken Wereldwijven, waarin ze de levens beschrijft van bijzondere vrouwen in de wereldgeschiedenis, gaf haar het nodige zelfvertrouwen. “Ik wilde me niet meer hoeven te verontschuldigen dat ik de gevoelens van een vrouw heb. Bovendien: het is heerlijk iets te maken wat de helft van de mensheid aanspreekt. Dit album is mijn lezing van gebeurtenissen die ik in mijn hoofd heb opgerold, gepolijst en verteerd. Het is als opruimen in mijn hoofd, het op orde brengen van mijn herinneringen, vooral geen therapie.”
Wie daarmee denkt dat Mijn lagen alleen voor vrouwen goed verteerbaar is, vergist zich. Bagieu is een ervaren en kundig verhalenverteller. Ze maakte eerder ook al een leuke verstripping van Roald Dahls kinderboek De heksen en een album over de zangeres Cass Eliot (bekend van The Mamas and the Papas). Bagieus humoristische, aanstekelijke manier van vertellen amuseert ook lezers die zich niet per se herkennen in de gevoelens van een pubermeisje. Al met al is Mijn lagen een fijn uurtje verpozing.
Pénélope Bagieu – Mijn lagen. Scratch. 144 pagina’s. slappe kaft. € 17,50
