Als Josy zestig wordt, is het voor haar genoeg. Ze is getrouwd en heeft kinderen en kleinkinderen. Er zijn geen grote problemen, maar het leven benauwt haar en ze voelt dat ze weg moet. Op haar zestigste verjaardag start ze het oude Volkswagenbusje dat in hun garage staat, neemt haar koffer mee en gaat weg.
Natuurlijk proberen de kinderen moeder terug te halen, maar dat irriteert Josy alleen maar. Ze heeft haar busje op een parkeerplaats neergezet waar ook een caravan staat, waarin Camélia woont met haar zoontje. Samen slaan ze zich door het leven heen en genieten ze van de kleine dingen.
Josy komt in aanraking met de COH, de Club van Ontsnapte Huissloven, allemaal vrouwen die in hun eentje iets moois van het leven willen maken. Met een van de vrouwen beleeft Josy zelfs een nieuwe liefde. Daarop volgt een dramatische plotwending. Scenariste Ingrid Chabbert zaagt hier planken van wel heel dik hout. Dat zorgt weliswaar voor duidelijke ontwikkelingen, maar subtiel is het niet. Na de dramatische gebeurtenis heeft Josy opnieuw contact met haar gezin en zal ze zich nogmaals af moeten vragen wat ze nu echt wil.
Zestig lentes is een intrigerend verhaal, vooral vanwege de innerlijke verscheurdheid van Josy. Ze kan wel weggaan van haar gezin, maar ze blijft met haar naasten verbonden en hoe kun je ooit weten of je in je leven de dingen doet die goed zijn? Ze weet wat ze niet wil en daar zet ze zich tegen af. Ze gaat ook weer roken en volgens haar dochter is ze gewoon aan het puberen. Maar die fase heeft Josy nodig om verder te komen.
De tekeningen van Aimée de Jongh hebben een zekere goedmoedigheid, een warme menselijkheid die altijd aangenaam leest. En ze zijn helder. Natuurlijk zijn er altijd wel kleinigheidjes om frikkerig over te doen: de ruitenwissers op de cover kloppen niet, Josy prikt zich met een naald in haar vinger op een manier die in werkelijkheid maar moeilijk mogelijk zal zijn en het Volkswagenbusje is veel ruimer dan zo’n busje ooit kan zijn. Maar als je een interieur wilt tekenen, heb je een beetje ruimte nodig.
De inkleuring is weer van De Jongh zelf (met assistentie) en op sommige pagina’s heeft ze echt uitgepakt: hoe langer je kijkt, hoe meer nuances je in de kleuren aantreft. De Jongh houdt verder het tempo van vertellen goed in de gaten. Van tijd tot tijd zijn er grotere tekeningen (soms paginagroot) die rust brengen in het verhaal.
Alles bij elkaar maakt het Zestig lentes tot een mooi album. Prettig om te lezen en om te bekijken, mooi om door terug te bladeren (en ook te genieten van de extra tekeningen voor en achter in het boek) en natuurlijk ga je verlangen naar meer en meer van Aimée de Jongh.
Ingrid Chabbert & Aimée de Jongh – Zestig lentes. Dupuis (Vrije vlucht). 120 pag. hardcover. € 21,95
