Stripiconen gaan niet met pensioen. En mochten ze dat wel zijn gegaan, dan kunnen ze moeiteloos weer uit de mottenballen worden gehaald door een uitgever. Het overkwam Rik Ringers, Tanguy en Laverdure, Blueberry en nu ook Roodbaard. De stripserie rond de piratenkapitein leek afgelopen met zijn val in een afgrond in Het pad van de Inca uit het jaar 2000. Maar ongetwijfeld ingegeven door het ongekende succes van de Roodbaard-bundelingen die behalve in Nederland ook in Frankrijk hoge verkoopcijfers haalden, besloot uitgeverij Dargaud de reeks nieuw leven in te blazen.
In Gehangen maar niet dood kiezen de nieuwe auteurs ervoor om Roodbaard niet weer op miraculeuze wijze tot leven te wekken, maar om een verhaallijn te verzinnen die aansluit op de Azteken-cyclus die in 1987 eindigde met het album De dodenstad. Dat was tevens het laatste album dat Roodbaard-bedenker Jean-Michel Charlier nog helemaal zelf had afgerond. Van het latere Piraten in Indische wateren had hij slechts een deel van het scenario af voor hij in 1989 stierf.
In de nieuwe verhaallijn vinden we Roodbaard en zijn bemanning terug op het toenmalige Saint-Domingue (tegenwoordig Haïti, in de 18de eeuw een Franse kolonie). De oud-piraat zou het liefst weer uit roven gaan, maar als kaper voor de Franse koning kan hij niet doen en laten wat hij wil zonder het gevaar te lopen aan de galg te eindigen. Al opent het album met een scene waarin de hoofdpersoon wordt opgehangen. Het verhaal dat vanaf pagina 2 volgt, is een flashback waarin wordt verteld hoe Roodbaard een opdracht krijgt van de lokale gouverneur om een piraat onschadelijk te maken die de handel in de Amerikaanse wateren frustreert. Wat Roodbaard niet weet, is dat er een verrader in zijn omgeving zit. Want hij mag dan officieel geen piraat meer zijn, zijn daden uit het verleden zijn hem niet door iedereen vergeven.
Scenarist Jean-Charles Kraehn heeft nog met Charlier samengewerkt. In de jaren ’80 had Charlier het plan om de reeks Joris Jasper nieuw leven in te blazen met Kraehn als opvolger van tekenaar Mitacq. Dat project kwam echter nooit van de grond. Nu hij een van de topseries van Charlier voortzet, heeft Kraehn ervoor gekozen de reeks in een moderner jasje te steken. De traditionele pagina-indeling uit de oude Roodbaard-albums is losgelaten. Baba heeft geen spraakgebrek meer om geen lezers tegen het hoofd te stoten en Roodbaard zelf vloekt niet meer met het archaïsche ‘alle bokkenpoten’.
Maar helaas heeft Kraehn te veel de geest van de oude serie proberen vast te houden. De enorme tekstkaders waarin nog eens wordt verteld wat er op de tekeningen ook te zien is, halen de vaart volledig uit het verhaal. Lezers accepteerden uit jeugdsentiment toen ze de bundelingen kochten, maar voor een herstart van een reeks anno 2020 kan dat echt niet meer. Jammer, want Kraehn heeft met andere reeksen – zoals Spoorloos – bewezen sterkte scenario’s te kunnen schrijven.
Ook de tekeningen van de Italiaan Stefano Carloni zijn geen onverdeeld succes. Anatomisch kloppen zijn figuren niet altijd en sommige koppen lijken van foto’s nagetekend (de gezochte piraat blijkt een oude bekende die nu ineens heel erg op oud-voetballer Diego Maradona lijkt). Niet dat hij een onverdienstelijk tekenaar is – zeker niet – maar Carloni’s gedetailleerde, fijne lijnvoering valt hier en daar weg in de donkere inkleuring.
De nieuwe avonturen van Roodbaard zoals de reeks is herdoopt, kent vooralsnog geen vliegende start. Dat is jammer. Gehangen maar niet dood had een spannender avonturenstrip opgeleverd als de auteurs iets meer alles los hadden durven laten. Zoals eerder dit jaar ook met de herstart van Charliers Blueberry bleek: een iconische hoofdpersoon levert nog niet automatisch een gedenkwaardig album op.
Jean-Charles Kraehn & Stefano Carloni – De nieuwe avonturen van Roodbaard: Gehangen maar niet dood. Dargaud. 56 pagina’s. € 8,50
