Stel. Je rijdt samen met je vriendin in een auto over de snelweg en net als je haar een sigaret aanbiedt verdwijnt ze. Foetsie, weg! Hoe ga je dat aan de politie uitleggen? En haar ouders? Haar zus? Wie zal je geloven? Het overkomt Philippe Ballester. Pal daarop, met de schrik nog in zijn lijf, parkeert hij zijn auto op hoge snelheid in een gekantelde vrachtwagen. Hij wordt wakker in een ziekenhuis met meerdere gebroken ledematen, gekluisterd aan het bed. Alle zojuist genoemde partijen brengen hem een bezoekje en uiteraard… niemand gelooft hem. Ook de zusters niet, die besluiten hem aan zijn lot over te laten zolang ze er mee wegkomen. Het enige lichtpuntje vormt Blandine, de tweelingzus van de verdwenen Aline. Ook zij gelooft Philippe niet, maar ze is er als enige tenminste van overtuigd dat hij Aline niet heeft vermoord. Daarin wordt ze gesterkt als ze een keer de telefoon voor hem aanneemt en in gesprek raakt met iemand die al jarenlang krantenberichten verzameld over soortgelijke gevallen. Dat blijken er heel wat te zijn.
Een seconde later begint goed. Vaart, spanning, snelle auto’s, foute zonnebrillen, knappe blondines, familievetes en vooral: een groot en intrigerend mysterie. Door een slimme mix van personages die het slecht met elkaar en soms ook zichzelf kunnen vinden, rolt het verhaal bovendien prima door. Zelfs de vele zijsprongen waarin Zidrou de verdwijningen van lotgenoten laat zien, weten de vaart niet te remmen en jagen de nieuwsgierigheid van de lezer alleen maar verder omhoog. Het gaat goed tot het moment dat je nagelbijtend de pagina omslaat en drie keer terug moet bladeren voor je beseft dat je plotsklaps bij de epiloog bent aanbeland.
Zidrou heeft er om onverklaarbare reden voor gekozen een verhaal zonder einde te schrijven. Natuurlijk is de epiloog een soort van afronding, maar zeggen dat de lezer onbevredigd en met een hoop vragen achterblijft is een understatement. De vele slachtoffers, het politieonderzoek, de krantenknipsels, het eerste gefilmde bewijs… allemaal lijntjes die voor niets werden uitgezet. Begrijp me niet verkeerd, ik laat me graag verrassen en heb zeker geen moeite met een open einde, ook niet als het – net als het echte leven – vragen openlaat, maar anders dan het echte leven dient een verhaal een moraal te hebben om de moeite van het lezen waard te zijn. Maar zelfs na veel gepuzzel heb ik geen noemenswaardige moraal kunnen ontdekken. Zelfs daarvoor komt het einde te vroeg.
Een seconde later had een uitstekend mysterie kunnen zijn, of een relaas over het omgaan met vermiste geliefden, als Zidrou zijn experimenteerdrift had weten te beteugelen en het verhaal naast een kop ook een staart had gegeven. In plaats daarvan heeft hij zijn voorkeur voor onconventionele, onvoorspelbare wendingen een stap te ver doorgevoerd, met als resultaat een onvoltooid en onbevredigend verhaal. Een half album te weinig was een betere titel geweest.
Zidrou en Eric Maltaite – Een seconde later. Dupuis. 56 pagina’s, kleur, hardcover. € 17,95
