Lucy Knisleys Kid Gloves (2019) is een zeer persoonlijk verhaal waarin Knisley haar miskraam, zwangerschap en traumatische bevalling met de lezer deelt. De strip lijkt een logische stap te zijn binnen Knisleys oeuvre, aangezien ze bekend is geworden door haar leven in stripvorm te documenteren. Zo maakte ze in 2013 Relish, over de invloed van koken en eten in haar leven, en in 2016 Something New, over haar verloving en huwelijk. Knisleys stijl is laagdrempelig, met fris kleurgebruik, strakke lijnen en herkenbare karakters. Toch zou het haar werk tekortdoen om het alleen als een persoonlijk relaas te zien. De kracht van Knisleys werk zit in de verbinding tussen haar ervaringen en de manier waarop ze deze verbindt aan maatschappelijke thema’s, terwijl ze tegelijkertijd ook terugkerende mythes rondom zwangerschap en bevalling ontkracht.
Knisley onderbreekt in Kid Gloves haar verhaal met korte scenes getiteld ‘pregnancy research’. Zo geeft ze bijvoorbeeld historische context over de effecten van de mannelijke blik op de werking van het vrouwelijk lichaam. In een van haar eerste onderzoeksverslagen behandelt ze de theorie van de oude Grieken dat de baarmoeder van een vrouw zich door haar lichaam heen zou bewegen en dat het zwevende orgaan werd gezien als de reden van vrouwelijke grilligheid en gebrek aan ratio. Knisley voegt er droogjes aan toe: “I’m sure this had nothing to do with a woman’s lack of agency, options, or societal personhood”.
Haar ervaring met een miskraam wordt direct gevolgd door een sectie waarin verschillende mythes rondom miskramen (het komt niet vaak voor, het is jouw schuld, het komt door stress) onderuit worden gehaald. Ook gebruikt Knisley deze intermezzo’s om de huidige problematiek rondom de politieke positie van vrouwen en hun lichamen aan te kaarten, wanneer ze benoemt dat het aantal zwarte vrouwen dat sterft aan zwangerschapscomplicaties veel hoger ligt dan dat van witte vrouwen.
Visuele metaforen worden veelal door Knisley ingezet om haar ervaringen helder en behapbaar te communiceren. Wanneer ze haar eerste positieve zwangerschapstest ziet, verbeeldt Knisley de vreugde als een raket die afgeschoten wordt in de ruimte. Als deze zwangerschap uitmondt in een miskraam, tekent de artiest zichzelf pagina’s lang omhuld en gevolgd door zwarte rookwolken. De raket is gecrasht en Knisley laat mooi zien hoe ze dit trauma een tijdlang met zich meedraagt. Kid Gloves zit vol met dit soort visuele vondsten en het toont de kracht van het medium om gevoelige onderwerpen visueel toegankelijk te maken.
Als het dan toch lukt om zwanger te worden, toont Knisley hoe je als zwangere vrouw onderhevig bent aan het medische systeem en zijn poortwachters. Ze trekt meerdere keren aan de bel over lichamelijke symptomen, maar deze worden constant weggewuifd door haar (mannelijke) arts, die het afdoet met de uitspraak: ‘pregnancy is weird!’
Later blijkt dat Knisley wel degelijk leed aan zwangerschapsvergiftiging, hetgeen haar bevalling zeer zwaar maakte, zo zwaar dat ze twee dagen buiten bewustzijn is (op dat moment in het boek neemt haar man het stokje over en vertelt hij zijn deel van het verhaal). Een rode draad door de strip heen is de misinformatie over het vrouwelijk lichaam en over zwangerschap enerzijds en de geleefde realiteit waarin je probeert een autonomie te behouden over dat lichaam anderzijds. Knisleys bevallingsverhaal is heftig en intens en biedt een ander perspectief op de drie-keer-persen-en-klaar verhalen en de daaropvolgende roze wolk die vaak de boventoon voeren in populaire cultuur en het discours rondom zwangerschappen en bevallingen.
Als ervaringsdeskundige met een moeilijke bevalling (waar wij ook een strip over maakten) vond ik dit een zeer welkome aanvulling. Door ruimte te geven aan dit soort verhalen krijgen we een realistischer beeld van (afgebroken) zwangerschappen en bevallingen en Knisleys werk sluit mooi aan bij de groeiende aandacht voor moeder- en ouderschap in strips, waaronder ook het werk van Camille Aubry en Emily Flake.
Lucy Knisley – Kid Gloves. First Second. 256 pagina’s. $ 19.99
