Miriam Libicki is een stripmaakster uit de Verenigde Staten die zich voor haar werk laat inspireren door haar joodse identiteit. In Who Gets Called an Unfit Mother geeft ze haar eigen leven bloot (zoals ze dat eerder al eens deed in jobnik! an american girl’s adventures in the israeli army). De openheid waarmee ze Crumb-achtige scènes uit haar seksleven in het Israëlische leger tekende, bepaalt ook haar persoonlijk verslag als ‘unfit’ moeder. Ze krijgt op een dag een telefoontje van de Canadese Child and Family Service omdat ze er door één van haar buren van beticht wordt haar kinderen te verwaarlozen. Voor Libicki is de vrijheid die ze Maya (5) en Mati (2) gunt om rond te dwalen en te spelen, evident. Maar daar denkt de onbekende volwassene die haar zoontje terugbrengt naar huis, duidelijk anders over. Op het telefoontje volgt een periode van paranoia en bang afwachten voor en na het bezoek van de sociaal assistente tot een officiële brief bevestigt dat de zaak gesloten is.
De meerwaarde van Libicki’s grafische essay is dat het, net als haar overige autobiografische werk, het persoonlijke met het politieke verweeft. Het essay plaats de complexiteit van haar identiteit als orthodoxe Joods-Amerikaanse vrouw wonend in Canada in een ruimer kader. Het gevoel van behoren tot een minderheidsgroep in an Unfit Mother krijgt een extra gelaagdheid die niet alleen opvoedingsprincipes bevraagt maar ook socio-politieke toestanden aan de kaak stelt. Zo gebruikt ze beelden om de lezer niet alleen in haar persoonlijke, psychologische trauma onder te dompelen. Ze confronteert haar eigen autobiografische ‘dramaatje’ ook ironisch met het snoeiharde beleid in de VS waarbij migrantenfamilies uit elkaar gerukt werden. Dit verhaal en het politiek engagement vereist dan ook een plaats op een website als The Nib.
Libicki’s werkwijze varieert van aquarellen tot etsachtige zwart-wit potloodtekeningen. Ze stelt haar personages behoorlijk lumpish voor met grote expressieve ogen en korte gedrongen lichamen. Haar lettering is moeiteloos herkenbaar en erg intiem. Ook in An Unfit Mother is het niet haar experiment met de indeling van de strippagina die interessant is maar de kadrering van de plaatjes. De beelden zoomen, letterlijk, telkens in op de personages. Ze brengen ons up close and personal met de mensen over wie het gaat waardoor die gezichten of lichamen altijd half weggeknipt zijn, nooit volledig af, als waren het vlug genomen foto’s van mensen bij wie social distancing niet nodig is. Er is dan ook nauwelijks ruimte voor wat zich buitenshuis afspeelt, wat natuurlijk alles van doen heeft met de persoonlijke aard van het verhaal. De intimiteit wordt daarbij nog onderstreept door de warme gloed van Libicki’s waterverftechniek, die wat gemeen heeft met Kokoschka’s kleurenpalet. Ook met kleurpotloden maakt ze die mooie warme gloed (die oranje lijnen doen denken aan Mattotti) rond haar gedrongen gestaltes.
Een stijl die duidelijk niet “super-clean, super-cold slick” is zoals de trend die Chris Ware, Daniel Clowes en Adrian Tomine voor haar vertegenwoordigen en aanvoelt als emotioneel onderkoeld en beangstigend. “I’m much more drawn to art that is messy, squishy and humanistic”, zegt ze daarover in een interview met Jewish Women’s Archive. Vooral dat laatste is de toon die ze met Who Gets Called an Unfit Mother aanslaat in een humanistisch grafisch essay, een manifest in onze gepolariseerde wereld.
Miriam Libicki’s korte verhaal Who gets called an unfit mother (genomineerd voor een Eisner Award 2020 voor Best Short Story) is te lezen bij The Nib, een website met geëngeageerde strips en cartoons. Een overzicht van haar werk is te vinden op haar eigen website: Real Gone Girl Studios.
