Voor de mensen die hem nog niet kennen: Onklopbaar is een man van middelbare leeftijd met een buikje, een geel shirt, korte broek, een capeje en een masker voor zijn gezicht. Dat laatste doet hij omdat hij een superheld is en die moeten nu eenmaal incognito zijn. Vreemd genoeg draagt Onklopbaar deze uitdossing altijd, ook als hij thuis aan het ontbijt zit, of in de tuin aan het werken is. Waarschijnlijk komt dat doordat hij naast superheld ook gewoon een Europese stripheld is en die dragen nu eenmaal altijd dezelfde kleren.
Op het eerste gezicht lijkt Onklopbaar geen echte superkrachten te bezitten, maar schijn bedriegt. Hij kan zich namelijk van kader naar kader kan bewegen, zonder zich iets te hoeven aantrekken van de tussenliggende gootjes. Alle andere personages zitten vast aan de chronologie van de leesrichting. Voor hen komen de strapatsen van Onklopbaar uit de lucht vallen. Kat in de boom? Onklopbaar doet een greep naar onderen en tilt hem uit de boom in een onderliggend kader. Schilderij gestolen? In de onderste rij vindt Onklopbaar het doek in een pakhuis en geeft het aan zichzelf naar boven door, zodat het in het derde plaatje al teruggegeven kan worden aan de perplexe eigenaar. Op die manier lost Onklopbaar heel wat zaken op in de eerste paar strips.
Als lezer krijg je het idee dat auteur Pascal Jousselin op een goeie dag op de W.C. een ingeving kreeg en besloot er een strip van te maken toen hij al vijf grappen verzonnen had voor hij goed en wel zijn billen had afgeveegd. De eerste grappen zijn een herhaling van zetten en hoewel er elke keer weer net iets anders gebeurt, vraag je je al snel af of het 48 pagina’s lang leuk blijft. Maar net op dat moment introduceert Jousselin de man met tastbare tekstballonnen en kort daarop 2D-Boy voor wie de stripwereld een plat vlak is, zonder verschil tussen dichtbij en veraf. Deze nieuwe superkrachten bieden nieuwe mogelijkheden, nieuwe grappen en nieuwe inspiratie. Het is duidelijk dat de wereld van Onklopbaar met elke grap weer ietsje groter wordt in het hoofd van Jousselin.
Dankzij dat groeiproces blijft Onklopbaar leuk. Telkens als je denkt dat de grenzen van de formule bereikt zijn, weet Jousselin er toch weer een slinger aan te geven. Maar de lach is niet enkel afhankelijk van de gimmicks, de strip wordt in toenemende mate ook gedragen door de vaste personages die al snel na de eerste stroken opduiken. Eerst is het alleen agent Jean-Pierre, daarna ook de burgemeester, Jan-Peter de 2D-Boy, de Gekke Geleerde en tenslotte aartsvijand in wording de Grappenmaker. Uit de manier waarop Jousselin met die personages omgaat blijkt dat hij meer kan dan alleen een formule uitmelken. Zijn personages leven, hebben karakter en beschikken over een uitstekende mimiek en spot-on timing (mede dankzij de lekker lopende vertaling van Ger Apeldoorn). Met zoiets simpels als het door elkaar gebruiken van kleine en grote letters geeft Jousselin de puber-met-baard-in-de-keel Jan-Peter een onvaste stem, waardoor je hem ondanks zijn stoere kwajongensstreken gelijk in je hart sluit.
Met Onklopbaar heeft Jousselin een humoristisch universum geschapen dat misschien geboren is uit een gimmick, maar dat al na één album een stuk groter is dan dat. Na 48 pagina’s vraag je je misschien nog steeds af hoelang het nog leuk blijft, maar de kans lijkt groot dat Jousselin – net als Onklopbaar – de lezers in komende delen nog zal verrassen. Onklopbaar is geen dijenkletser en de personages kruipen ook niet onder de huid, daarvoor is het allemaal net te licht, maar dit eerste album voelt fris en is in ieder geval goed voor een aantal keren hardop lachen en daarmee maakt de reeks een goede start.
Pascal Jousselin – Onklopbaar 1: Gerechtigheid en verse groenten. Dupuis. 48 Pagina’s hardcover. € 14,35.
