Op 21 januari 2017 liep de Canadese Aminder Dhaliwal samen met honderdduizenden anderen door de straten ter gelegenheid van de Women’s March. Zij liep met een bord waarop “If I was a stripper, my name would be Equality” te lezen stond, een uitspraak van Leslie Knope, een van haar favoriete personages uit de tv-serie Parks and Recreation. Om haar heen kijkend zag ze bijna overal deze tekst: “The future is female”. Dat zette haar aan het denken. Het was echter de wijze waarop talloze antifeministische trollen reageerden op de mars en op de #MeToo-beweging waaruit ze de meeste inspiratie haalde om een futuristische strip te maken over een wereld waarin alle mannen zijn uitgestorven en enkel de vrouwelijke helft van de mensheid nog leeft.
Op Internationale vrouwendag, twee maanden na de Women’s Mars, lanceerde Dhaliwal Woman World op haar Instagram met een cartoon van een naakte langharige vrouw die voor een menigte staat en roept: “De mannen zijn uitgestorven!” Sindsdien voegt ze zo’n twee keer per week een nieuwe strip toe. Wie denkt dat Dhaliwal een ‘social warrior’ is die alleen maar zwaarwichtige, politiek en sociaal correcte cartoons plaatst over feminisme, #metoo, sociale ongelijkheid en andere mannen-als-pispaalonderwerpen komt echter bedrogen uit. In het dorp Beyoncé’s Thighs, waar de burgers een vlag groeten met de dijen van Beyoncé en de naakte Gaia burgemeester is, zijn mannen slechts een voetnoot. Als er weer eens een mannelijk relikwie wordt gevonden, ontstaat er soms wat verbazing of existentiële twijfel, en een enkele keer komen er herinneringen naar boven aan minder plezierige gebeurtenissen in het verleden. Maar over het algemeen is Dhaliwals post-mannenwereld niet veel anders dan de onze. Vrouwen zijn tenslotte ook maar mensen.
Een van de mooiste voorbeelden van hoe deze vrouwenwereld wel verschilt van de onze, is te vinden op de allerlaatste pagina van het boek. Daar staat een foto afgedrukt van een Whatsapp-conversatie, waarin Dhaliwal aan vrienden uitlegt een wereld te willen creëren waarin mannen zijn uitgestorven en vrouwen dientengevolge moeite moeten doen om opnieuw te leren praten omdat ze nooit meer worden onderbroken. Woman World zit vol met dit soort momenten, die verraden hoe Dhaliwal – vaak verbijsterd – naar onze wereld kijkt. Zo vraagt een van de jeugdige bewoners van het dorp zich af of naaldhakken werkschoenen waren om kleine gaatjes mee te maken in de grond? En heeft men heimwee naar een utopisch verleden, waarin vrouwen met menstruele klachten beter door mannen werden verzorgd. En als er iemand oude scheermesjes vindt, raakt zij ze aan de straatstenen niet kwijt, omdat ze allemaal voor mannen blijken te zijn!
De enige bewoner van het dorp die nog herinneringen heeft aan een wereld met mannen is Grandma, die dan ook regelmatig geraadpleegd wordt als een bron van mannenkennis. Daarbij wil ze een en ander wel eens een tikje kleurrijker weergeven dan het werkelijk was. Dat levert onder andere een geheel nieuwe vorm van basketballen op, maar ook geweldige geschiedenislessen.
In korte, meestal zwart-wit getekende strips van niet meer dan één of twee pagina’s zet Dhaliwal op geestige wijze een samenleving op papier waarin de mannen wel gemist worden, maar niet heel erg, omdat het leven het leven is en vrouwen net mensen zijn. De verschillen tussen die samenleving en de onze zijn belangrijk voor alle jongens en meisjes: groot en klein, jong en oud, daar en dan, hier en nu en dat maakt Woman World meer dan zomaar een verzameling grappige strips.
Aminder Dhaliwal – Woman World. Uitgeverij Drawn and Quarterly, 300 pagina’s, $ 24,95
