Sprookjes zijn diep geworteld in onze literatuur. In veel literaire werken komen sprookjesmotieven voor, er zijn gedichten over sprookjes, er zijn parodieën. Veel sprookjes zijn intussen verfilmd of als musical opgevoerd. Blijkbaar kunnen de verhalen steeds opnieuw verteld worden.
Ook in strips vinden we de sprookjes terug. In 2014 waren er de duistere sprookjes van scenarist Bonifay, die samenwerkte met verscheidene tekenaars en in 2017 vertelde Frank Flöthmann de sprookjes van Grimm na zonder woorden te gebruiken. Het vermelden waard is Prins Boerke (2014) van Pieter de Poortere, waarin hij enkele hilarische variaties op bekende sprookjes voorschotelt. Ongetwijfeld zijn er veel meer voorbeelden.
Bij Silvester Strips loopt al een tijdje een reeks die draait om het getal zeven. De eerste twee reeksen waren Zeven draken en Zeven detectives. Onlangs verscheen het eerste deel van het derde seizoen, Zeven dwergen. Scenarist Wilfrid Lupano koos ervoor om dicht bij de zeven dwergen te blijven die we kennen uit het sprookje van Sneeuwwitje. Wel gaf hij ze een andere achtergrond mee: de dwergen leven als narren aan het hof, waar ze in ongenade vallen. Ze worden het paleis uit gegooid en moeten vanaf dan in hun eigen levensonderhoud voorzien.
Verder zijn er de vertrouwde personages zoals Sneeuwwitje, de boze stiefmoeder en de jager. De sprekende spiegel en de giftige appel zijn er ook weer. Sneeuwwitje zien we bezig als een soort Assepoester, de vloeren boenend. Mooi is ze wel en net als in het sprookje is dat de reden dat ze uit de weg geruimd moet worden. Maar de hitsige jager heeft andere dingen aan zijn hoofd.
Sneeuwwitje duikt onder bij de dwergen, maar er zijn dan al verschillende verhaallijnen uitgezet die Lupano handig ontrolt. Sneeuwwitje blijkt een stuk minder onschuldig dan in het sprookje. Ze is niet van plan te wachten op wat het lot voor haar in petto heeft, maar neemt de touwtjes zelf in handen.
In dit album is het sprookje danig opgefrist. Het verhaal wordt vlot verteld, is humoristisch en heeft onverwachte wendingen. Tegelijkertijd blijft het ontegenzeggelijk een variant op het bekende sprookje, wat maar weer eens aangeeft hoe sterk het oorspronkelijke verhaal is.
De tekeningen zijn van Roberto Ali, die de neiging heeft alles flink vet aan te zetten. De jachtmeester is een bruut. Hij is daarbij ook nog eens heel erg groot en hij heeft vervaarlijke honden. Elk misverstand wordt uit de weg geruimd: we mogen hem maar op één manier zien. Sneeuwwitje is behoorlijk zelfstandig, maar ze is ook een lustobject, dus ze heeft een decolleté gekregen waar haar borsten steeds uit dreigen te glippen. En de dwergen voeren een mannenhuishouden: uitermate smerig.
Daardoor wordt de setting natuurlijk karikaturaal, al zijn in sprookjes de verhoudingen eigenlijk altijd eenduidig: je hebt goeden en slechten, helden en schurken. Altijd is duidelijk aan welke kant je moet staan. Dat komt de helderheid in ieder geval ten goede. En in Zeven dwergen is Sneeuwwitje in ieder geval niet eendimensionaal: ze heeft onvermoede kanten, die ook zorgen voor de definitieve wending in het verhaal.
Zeven dwergen is geen sprookje om aan de kleintjes voor te lezen voor het slapengaan, maar wel een frisse variant op een bekend verhaal, waarmee je je prima kunt amuseren.
Wilfrid Lupano & Robert Ali – Zeven dwergen. Silvester. 64 pagina’s hardcover. € 16,95.
