Stilletjes sukkelt de zomer naar een einde, terwijl we stiekem nog hopen op een zonnige opleving. Een beetje hetzelfde gevoel als we met de meeste stripseries hebben. Dat stemt tevreden, want bekend terrein, zoals u weer kunt lezen in deze kostelijke 15-gangendis die we in sneltreinvaart naar u over de tafel schuiven. Smakelijk!
De kronieken van Amoras 14 – Rotzooi in Kiflama (Standaard uitgeverij): Al veertien delen lang is De kronieken van Amoras een topreeks die enkel maar beter wordt. Dat is niet in het minst omdat de auteurs de ruimte kregen om soms meerdere albums aan één verhaal te wijden en zo wat diepgang te scheppen. In de nooit aflatende strijd van de marketingafdeling om de kwaliteit van hun producten op één lijn te krijgen met wat ze duidelijk een oerstom leespubliek vinden, is nu beslist dat in de toekomst elk verhaal maar één album mag beslaan. Meerdere albums voor één verhaal zijn te verwarrend voor wij dommekloten en leesvee. We konden dit afsluitende deel van een cyclus anders wonderwel volgen en genoten er bovendien nog eens van ook. Veel actie, deze keer, machtig in beeld gezet door Charel “Studio” Cambré. Wel een beetje spijtig, en dit is geen spoiler want we leren het al aan het begin van het album dat het tragische en daardoor prachtig melancholische einde van het vorige album wordt teruggedraaid. Dat leek ons nergens voor nodig en doet af aan de emotie die we bij het dichtslaan van deel 13 voelden. Misschien was dat ook een ideetje van de marketing?
Wat vooraf ging (Oogachtend): Alles wat de zwierige pennen en penselen van meestertekenaar Hanco Kolk produceren gaat er bij ons in als zoute chips. (We zijn niet zo’n zoetekauwen) Geen wonder dus dat deze Wat vooraf ging één van onze favoriete strips van deze maand is. Het boek is een verzameling van zeven stripessays die op zoek gaan naar de oorsprong van populaire figuren als Assepoester, Batman en Sherlock Holmes. De stukjes zijn een mengeling van feiten en (soms een beetje vergezochte) connecties die door de auteur (of de mensen op de niet bijgevoegde bronnenlijst) gelegd werden, maar zijn vooral op héél entertainende wijze informatief en vaak ongemeen grappig. Vooral daar waar de mening van Kolk door de objectiviteit heen durft te schijnen. Kolk hanteert verschillende tekenstijlen voor dit project, maar niets vloekt en de prachtig gebalanceerde inkleuring van Marloes Dekkers maakt het plaatje af. Mooi boek, goed cadeau ook, voor diegenen onder ons die comiccurious people op de rand van verjaren kennen.
Suske en Wiske 374: De keizerkop (Standaard uitgeverij): Verandering van spijs doet eten, verandering van tijd doet lezen. Dit Suske en Wiske album speelt zich (zonder verklaring of tijdreizen: des te beter) af in de Romeinse tijd. Dat geeft meteen de ruimte voor heel wat goede grappen met verRomeinste of verGallischte namen en cameo’s van The Rolling Stones en Asterix en Obelix. Het hele gegeven voelt enorm verfrissend aan en maakt van dit album één van de beste van de afgelopen jaren. De obligate mysterieuze gemaskerde, aan de andere kant, blijkt wel een heel voor de hand liggende nevenfiguur te zijn, maar dat kunnen we met de mantel der liefde bedekken, gezien het leesplezier dat we dankzij alle andere aspecten van deze aflevering ervaren hebben. Hoc ergo comici valde commendantur!
Het land van illusie (Boekscout): een opzienbarend en sympathiek stripdebuut in eigen beheer van grafisch vormgever Joeri Koning, die een kinderverhaal (hondje Droef, zijn vriend Hondje en raadsheer Cornelus, u snapt het) combineert met de optische illusie van M.C. Escher. Dat levert uiteraard interessante perspectieven op, al zijn die niet per se heel erg nodig voor het verhaal dat leest als een klassiek avontuur waarin het nog gaat over echte deugden, die luid en duidelijk worden geprezen. Kom daar nog maar eens om!
De Buurtpolitie 25: Twee linkervoeten (Standaard uitgeverij): Het gebeurt zelden dat een nieuwe Nederlandstalige stripreeks het langer dan enkele nummers uithoudt. Dat De Buurtpolitie al 25 afleveringen overeind blijft, is een testament van de kwaliteit van de reeks. Wel ironisch dat dit een iets mindere aflevering is. De tekeningen, grappen en personages zijn, zoals steeds, van hoog niveau, maar de plot is wat minder. Normaal gezien krijgen we in een Buurtpolitiealbum een mysterie voorgeschoteld, met een verrassende ontknoping op het einde. Nu weet de oplettende lezer al na enkele pagina’s hoe de vork aan de steel zit en wie de schuldige is. De strip verwordt daarmee tot een simpel “Hoe zullen ze hem pakken?” verhaaltje, dat bovendien niet echt heel spannend is. Eén iets minder goed verhaal op 25 albums is uiteraard nog altijd een monsterscore, dus ons hoor je niet klagen. Op naar nummer 50!
De meester-inquisiteurs 12: Obscurantisme (Daedalus): We schrijven het jaar 1150 in het fictieve Oscitanië. Misdaad is schering en inslag in het rijk, daarom riepen de Wijzen een soort occulte politie in het leven: de Meester-Inquisiteurs. De makers van deze reeks jongleren met een gigantische cast bestaande uit allerhande rassen, met allerhande speciale krachten en slagen erin een rijk verhaal met veel intriges te weven. De prachtige tekeningen (check vooral de grote prenten) maken van De Meester-Inquisiteurs een gevestigde waarde in het fantasystrip segment. Bovendien worden we extra verwend met een strip van 68 pagina’s. Wat wil je nog meer?*
*Retorische vraag, laat ons met rust.
Ra’Resnoet 3: De tovenaressen van Isis (Diedeldus/Daedalus): Ra’Resnoet, een jonge Egyptische mummie beleefde in de vorige twee albums al enkele door ons gesmaakte avonturen. In dit derde deel begint de betovering die haar spookachtige vrienden in leven houdt te vervagen. De jonge mummie gaat op zoek naar een oplossing. Een minder deeltje in de reeks dankzij de vaak te overvloedig uitleggerige tekstkaders, die bovendien te veel ontsierd worden door vreemde taalsprongen en zelfs het fout gebruik van een lidwoord.
Hate Revisited (Fantagraphics): Wie is er niet groot mee geworden? De legendarische Peter Bagge is terug met een vierdelige comicreeks, Hate Revisited. Wat er precies revisited is, zijn de avonturen van Buddy, Lisa en hun zoon Harold, met bijrollen voor Valerie en George – en Stinky, op een bepaalde manier. Vanaf de jaren negentig verschenen de hilarische verhalen (underground, slackers, dope en nihilisme) in de comic Hate, later ook deels gebundeld. Hoogtepunt: Buddy does Seattle, over de nadagen van de punk en de opkomst van de grunge. In Hate revisited pakt Bagge de draad weer vrolijk op, met actuele strips over serieuze shit. Buddy is wat softer geworden, maar niet minder uitgesproken. Supersterke dialogen, intussen zijn er twee van de vier comics uit: keiharde aanraders, vanwege de hilarische humor en dito maatschappijkritiek.
Jommeke 322: Potvis Valentijn (Standaard uitgeverij): Deze nieuwe Jommekestrip begint met een geschiedenislesje en wat verdoken reclame voor bezienswaardigheden aan de Belgische kust. Doorgaans zijn we allergisch aan dat soort kunstenmakerij, maar de geschiedenis van potvis Valentijn en diens laatste rustplaats konden ons gelukkig wel bekoren. Na de promo barst godzijdank wel de actie los. Kapitein Jan Haring, één van onze favoriete nevenpersonages lijkt betrokken te zijn in een duister zaakje. De verklaring voor zijn vreemde gedrag deed ons breeduit glimlachen wegens extreem goed gevonden. Een plezante aflevering van een plezante kinderstrip. Meer moet dat niet zijn.
24 Uren van Le Mans 1923 – 1930: De geboorte van een legende (Daedalus): Dit nieuwe deeltje in deze stripreeks over de bekende race gaat terug naar de bron en documenteert de eerste zeven jaren van één van de grootse evenementen in de automobielsport. Hoewel er heel wat piloten en automerken de revue passeren houden de makers de boel overzichtelijk door te focussen op één merk: Bentley. Dit boek is een aaneenschakeling van historische feiten, statistieken, jaartallen en technische specificaties van de deelnemende wagens. Je zou denken dat dat een saaie strip oplevert, maar gelukkig wordt er genoeg met grappige of interessante anekdotes gestrooid dat zelf een lezer die niets met auto’s heeft plezier kan beleven aan het verhaal.
De wijsheid van de mythes – Gilgamesj 2/3: De woede van Isjtar (Daedalus): We zijn maar wat gelukkig dat de makers van De wijsheid der mythes zich niet beperken tot de oude Grieken, maar nu ook hun pijlen richtten op de oudste mythe ter wereld: die van Gilgamesj. Omdat de exploten van Gilga (wij mogen Gilga zeggen) minder bekend zijn, is deze reeks al meteen boeiender dan die van onze vrienden uitvinders van de democratie. Het zijn echter de tekeningen van Pierre Taranzano en kleuren van Stambecco en Thomas Levadoux die met de pluimen gaan lopen. Een verfrissende en energieke stijl die het verhaal als een stoomtrein vooruit stuwt en de strip boven de concurrentie doet uitsteken.
BFF’s 15: @Christy (Standaard uitgeverij): De BFF’s zijn een vriendinnengroepje van Social media savages en would be influencers. In korte en grappige verhaaltjes houden de makers van deze strip de hedendaagse sociale mores voor het licht. Veel van dit soort strips, voor tieners bedoelen we dan, zijn in hetzelfde bedje ziek: ze zijn braver dan de doelgroep zelf en je voelt dat de volwassenen die erachter zitten niet helemaal op dezelfde golflengte zitten als het beoogde lezerspubliek. Bij BFF’s is dat wel even anders: de protagonisten gedragen zich naar hun leeftijd en er wordt niet stiekem neergekeken op hun leefwereld. Geen wonder dat deze reeks al vijftien delen lang standhoudt en het al jarenlang goed doet in de Nederlandse en Franse taalgebieden.
Peep Show 15 (Fantagraphics): Na het overlijden van Joe Matt in 2023 leek zijn autobiografische stripreeks Peep Show te blijven steken op 14 delen. Helemaal omdat het laatste deel al in 2006 was verschenen en Matt niet bekend stond als harde werker – of tobber, wat je wil. Niets is minder waar, en gelukkig maar. Onlangs verscheen zomaar ineens deel 15, dat voor een stuk is afgemaakt door Matt’s vriend en collega Seth: hij inkte de resterende pagina’s van weer een Peep Show als vanouds. Dat betekent: schaamteloos, drammerig, egoïstisch en self centered. Heerlijk dus. Nu nog eens alle Peep Show in een box, compendium, bundel of wat dan ook en we zijn helemaal happy.
Vertongen & Co 43: Oma Boma aan de top (Standaard uitgeverij): Een filmpje van Oma Boma gaat viraal en plots stromen er allerhande aanbiedingen binnen om reclame te maken. Oma gaat in op het aanbod om een luxueus tropisch resort te promoten. Oma en de familie Vertongen reizen af naar de Caraïben voor een verkwikkende (werk)vakantie. Ze weten echter niet dat ze deze opdracht eigenlijk afgesnoept hebben bekend influencer Ellen Brak. Die zint, uiteraard, op wraak. Een vermakelijk avontuur dat kritiek op hedendaagse trends niet schuwt en dat met het heerlijk ijdele en slechte personage Ellen Brak een geslaagde nieuwe antagonist introduceert.
Bloedkoninginnen: Catherine Sforza, de tijgerin van Forlì 2 (Dadealus): Tijdens de Renaissance vochten vijf Italiaanse families onophoudelijk om zoveel mogelijk macht en invloed te vergaren. De familie Sforza was een buitenbeentje, aangezien die een tijd lang geleid werd door een vrouw. Soms openlijk, soms met een echtgenoot als stroman. In het eerste deel van dit tweeluik zagen we Catherine naar de top rijzen, in dit tweede deel wordt ze neergehaald, bereikt ze nógmaals de top en wordt ze uiteindelijk opnieuw neergehaald. De makers van deze strip weten perfect de balans te treffen tussen historische accuraatheid en entertainment. De plot heeft vaart en er komen veel actie en seks om het hoekje kijken. Een voorbeeld van de perfecte historische strip: leerrijke verstrooiing.
